Dark Tranquillity – Η αιώνια άβυσσος μίας σκοτεινής ηρεμίας
Αν ο τίτλος σας φαίνεται γνωστός, δε λαθεύετε αφού αποτελεί παράφραση της ταινίας του Γάλλου σκηνοθέτη Michel Gondry με πρωταγωνιστές τους Jim Carrey και Kate Winslet, Η Αιωνία Λαικάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Σε αυτήν την ταινία, ο πρωταγωνιστής μας Joel Barish σβήνει από τη μνήμη του την αγάπη του για την Clementine Kruczynski. Όμως, παρά την προσπάθεια του, εκείνη, επανέρχεται στο μυαλό του. Θα μου πείτε που κολλάνε όλα τα παραπάνω με τους Dark Tranquillity, θα σας εξηγήσω αμέσως.
Δεν είναι λίγες οι μπάντες της σκηνής του Γκέτεμποργκ που προσπάθησαν – επιτυχώς ή μη – να φύγουν από το ιδίωμα. Κάποιες, όπως In Flames, πράττοντας είδαν τη φήμη τους να εκτοξεύεται. Άλλες, όπως oι Sentenced, να οδηγούνται προς τη λήθη – χωρίς απαραίτητα να ευθύνεται η αλλαγή. (Καλά η αποχώρηση του Jarva ευθύνεται εν προκειμένω). Όμως, οι ήρωες του σημερινού μας παραλληλισμού, όσες φορές και αν έκαναν να παρεκκλίνουν της αρχικής τους αγάπης, πάντα στο τέλος αυτή επικρατούσε. Μάλιστα τους αντάμειψε με το να είναι συνολικά η καλύτερη τους είδους τους. Όλων των εποχών.
ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
Για να ξετυλίξουμε το νήμα των Σουηδών θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω στον χρόνο και στο 1989. Εκεί όπου οι κιθαρίστες Mikael Stanne και Niklas Sundin δημιουργούν το συγκρότημα Septic Broiler. O Niklas όταν θυμάται αυτήν τη διαδρομή αναφέρει: «Δημιουργήσαμε αυτήν την μπάντα ως παιδιά, και δεν το λέω ως σχήμα λόγου. Αφού το 1989 κανείς μας δεν είχε ενηλικιωθεί. Το πλάνο τότε ήταν να γράψουμε ένα demo. Ευχόμασταν να βγάλουμε και έναν δίσκο και τέλος να παίξουμε καμία συναυλία. Σήμερα (το 2016) έχοντας περάσει τα 2/3 της ζωής ως κύτταρα του οργανισμού που λέγεται Dark Tranquillity μου φαίνεται σχεδόν σαν ψέμα. Ειδικά αν σκεφτείς ότι παίζουμε ακραίο metal το οποίο ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα φανταχτερό.».
Ο ήχος τους ως Septic Boiler θα θυμίζει περισσότερο αυτόν του τευτονικού thrash metal. Σε ένα demo του 1990 συναντούμε το πρώτο «επίσημο» διασταύρωμα των Σουηδών με τη λέξη Tranquillity, στο κομμάτι “A Void of Tranquillity”. Μερικούς μήνες αργότερα, η πεντάδα (Anders Jivarp τύμπανα, Niklas Sundin κιθάρα, Martin Henriksson μπάσο, Mikael Stanne κιθάρα & Anders Fridén φωνή) κυκλοφορεί ένα νέο demo το “Trail of Life Decayed” με το νέο της όνομα, Dark Tranquillity.
Οι Dark Tranquillity από τον δεύτερο κιόλας δίσκο τους, αρχίζουν να καθιερώνονται
Έχοντας πλέον σταθεροποιήσει το line up τους και καταλήξει σε όνομα, τον Μάιο του 1993 μπαίνουν στο Soundscape στούντιο του Γκέτεμποργκ για να ηχογραφήσουν τον πρώτο τους δίσκο. Έτσι, τον Αύγουστο του ίδιου έτους, από τη Φιλανδική Spinefarm Records κυκλοφορεί ο πρώτος τους δίσκος, το Skydancer. O ένας εκ των δύο βασικών συνθετών του album, ο Sundin (o Niklas μαζί με τον Stanne έχουν και τους στίχους, ενώ έτερος συνθέτης είναι ο Martin Henriksson) το περιγράφει ως εξής: «Το Skydancer είναι ένα πολύ περίεργο άλμπουμ και πραγματικά δεν ξανάκαμε ποτέ κάτι τέτοιο. Τα περισσότερα κομμάτια αποτελούνται από 20+ riffs που δεν επαναλαμβάνονται ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, η ενσωμάτωση καθαρών φωνητικών & ακουστικών κιθαρών ήταν εξαιρετικά ανορθόδοξη για την εποχή του.».
Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗ & Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ
Παρότι το Skydancer αντιμετωπίστηκε με θετικές κριτικές και άνοιξε την πόρτα στο συγκρότημα για μία πορεία και εκτός Σουηδίας, δεν ήταν όλα ιδανικά. Υπήρχαν δύο ζητήματα που έπρεπε να λυθούν. Το πρώτο ήταν πως η συνεργασία με τον Anders Fridén δεν ήταν η καλύτερη. Και επιπλέον, ο Mikael Stanne κατά ομολογία του δεν ήταν και ο καλύτερος κιθαρίστας.
Έτσι, το 1994 το συγκρότημα προχωρά στην εξής αναδιάταξη. Ο Stanne που παράλληλα με τους Dark Tranquillity εκτελούσε χρέη τραγουδιστή για τους In Flames και τους HammerFall, αναλαμβάνει χρέη τραγουδιστή και στη θέση του ως κιθαρίστας, έρχεται ο πρόσφατα εκλιπών, Fredrik Johansson.
Με αυτήν τη σύνθεση το συγκρότημα, συνεργάζεται με τον παραγωγό Fredrik Nordström για τις ανάγκες του δεύτερου album του. Το αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας είναι ένα από τα καλύτερα albums του ιδιώματος, το The Gallery. To νέο κιθαριστικό δίδυμο φαίνεται να λειτουργεί σαφώς καλύτερα από τον προκάτοχο του. Ενώ πλέον η σύνθεση έχει μοιραστεί σε όλη την μπάντα εκτός του Stanne που όμως υπογραφεί το σύνολο των στίχων του δίσκου.
Οι DT αρχίζουν να απομακρύνονται από τον τότε μέχρι τότε ήχο τους και να προσθέτουν πιο goth & σκοτεινά στοιχεία στον ήχο τους
H ιδιαιτερότητα του δίσκου φαίνεται στο ότι έκτοτε οι Σουηδοί ποτέ δεν προσπάθησαν να συνδυάσουν δύναμη και πολυπλοκότητα σε ένα album, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το έκαναν στο The Gallery. Το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος είναι μερικά από τα γνωστότερα κομμάτια του σχήματος. Όπως το “Punish My Heaven”, “Lethe”, “Edenspring” αλλά και το ομώνυμο. Κατά μία έννοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φυσική συνέχεια του πρώτου album. Όμως, είναι τέτοια η φινέτσα με την οποία έχουν προσεγγίσει τη μουσική τους που σε δυσκολεύει να βρεις τις ομοιότητες. Αν και δεδομένα υπάρχουν.
Διατηρώντας τη φόρα που έχουν, δύο χρόνια αργότερα, το 1997 κυκλοφορεί ο τρίτος δίσκος του συγκροτήματος που φέρει τον διττό τίτλο, “The Mind’s I”. O δίσκος «πάσχει από όλες τις ασθένειες» ενός album που έπεται ενός αριστουργήματος και που προλογίζει μία νέα εποχή για μία μπάντα. Οι DT αρχίζουν να απομακρύνονται από τον μέχρι τότε ήχο τους και να προσθέτουν πιο goth & σκοτεινά στοιχεία. Παρόλα αυτά, να πω και τον πόνο μου, θεωρώ ότι αδίκως προσπερνάται από τους οπαδούς της μπάντας – και από την ίδια.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ & ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΓΙΓΑΝΤΩΜΑ
Στις παρυφές της νέας χιλιετίας, οι Dark Tranquillity κυκλοφορούν τον κατά πολλούς καλύτερο τους δίσκους, το Projector. Πριν όμως φτάσουμε στο album, συναντούμε ακόμα μία αλλαγή στα μέλη της μπάντας. Ο Fredrik Johansson γίνεται πατέρας και λόγω της οικονομικής αβεβαιότητας που υπήρχε εκείνη τη στιγμή στην μπάντα, αποφασίζει να φύγει και να επικεντρωθεί σε διαφορετικά πράγματα.
Ο Fredrik όμως προλαβαίνει να αφήσει σημαντική παρακαταθήκη, αφού συμβάλλει συνθετικά στα 8 από τα 10 συνολικά κομμάτια του δίσκου. Οι δύο πλευρές διακόπτουν την κοινή τους πορεία σε καλό κλίμα και αυτό φαίνεται από το γεγονός πως παρά την επιθυμία του να αποχωρήσει, ο Johansson μπαίνει ξανά στο στούντιο για να ηχογραφήσει.
Το κενό του θα το συμπληρώσουν πάλι με εσωτερική αλλαγή αφού ο Henriksson μετατίθεται στην κιθάρα. Ενώ τη θέση στο μπάσο, έρχεται να καλύψει ο Michael Nicklasson. Επίσης, λόγω της φύσης του album, το ότι δηλαδή περιέχει αρκετά πλήκτρα, οι Dark Tranquillity προσθέτουν και μόνιμο πληκτρά. Με τον Martin Brändström να είναι αυτός που αναλαμβάνει τον ρόλο.
Η συντριπτική πλειοψηφία των κομματιών εδώ είναι εξαιρετική. Με την έναρξη κιόλας του δίσκου και το “FreeCard” ακούμε ένα μελαγχολικό πιάνο να μας καλωσορίζει. Επίσης ο Stanne αρχίζει να τραγουδάει καθαρά με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Μάλιστα, στο “Projector” ακούμε και μία μπαλάντα (το “Auctioned”) με πλήρη απουσία brutal φωνητικών. Άλλη μία πρωτοτυπία που ακούμε είναι το “Day to End” όπου εισάγονται ηλεκτρονικά στοιχεία δεμένα με τον trademarked μπουκωμένο κιθαριστικό ήχο του Γκέτεμποργκ.
Αποτέλεσμα αυτών είναι το κατ’ εμέ καλύτερο τους album, Damage Done
Μιλώντας για αυτές τις καινοτομίες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει μία μπάντα που έχει τη διάθεση, αλλά και την ικανότητα, να ξεφεύγει από την πεπατημένη. Κάθε τραγούδι είναι καλά μελετημένο. Διατηρεί τις Γκετεμποργκικές του ρίζες, αλλά διαθέτει πολλά στοιχεία που ταλαντεύονται ανάμεσα σε διάφορους πειραματισμούς.
Διατηρώντας την ίδια σύνθεση, το 2000 (για πρώτη φορά τόσο σύντομα) οι Dark Tranqullity κυκλοφορούν το πέμπτο τους album, το Haven. Αυτός δίσκος «νοσηλεύεται» στο ίδιο δωμάτιο με το Mind’s I, αφού και αυτός επί της ουσίας είναι ένας δίσκος-γέφυρα.
Του λείπει η ποικιλία που διέθετε ο προκάτοχος του, όμως, και εδώ ακούμε πως παρά την περαιτέρω εξερεύνηση των πειραματισμών του Projector. Η πολλή μελωδία παραμένει αναλλοίωτο χαρακτηριστικό των Σουηδών. Μην ξεχνάμε φυσικά, ότι το επιθετικό riffing του Sundin συνδυάζεται για πρώτη φορά με πλήκτρα. Τα οποία δεν υπάρχουν ως συμπλήρωμα, αλλά αποτελούν σημαντικό κομμάτι της κυκλοφορίας.
Το 2002 βρίσκει την εξάδα πιο ώριμη και έτοιμη να συνδυάσει όλα τα στοιχεία που έχουν εισάγει στη δεκατριάχρονη τότε πορεία τους. Αποτέλεσμα αυτών είναι το κατ’ εμέ καλύτερο τους album, Damage Done. Έχοντας ήδη μεταβεί σε μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, αφού από το Projector βρίσκονταν στη Century Media και με τη χημεία τους με τον παραγωγό τους Fredrik Nordström να είναι πλέον δεδομένη, οι Dark Tranquillity προσθέτουν ένα ακόμα αριστούργημα στη συλλογή τους.
Tο 2007 βρίσκει τους Dark Tranquillity με έναν δίσκο στις αποσκευές που εντός του ακούμε πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας
Θα μπορούσε κάποιος να το περιγράψει ως την ένωση όλων των θετικών στοιχείων των Projector και Haven. Το οποίο θα ήταν σχεδόν ακριβές, αφού πλέον έχουν βρει ακριβώς τη συνταγή για να παράγουν δίσκους που θα τους είναι δυνατό να διατηρούν το melodeath τους ύφος αλλά και να είναι εμπορικά επιτυχημένοι. Αυτό το τελευταίο είναι και το χαρακτηριστικό που έως και σήμερα τους διατηρεί ως τους αδιαμφισβητήτους ηγέτες της σκηνής τους.
Αν μου ζητούσε κάποιος να διαλέξω κομμάτι, θα μου ήταν πρακτικά αδύνατο, αφού κάθε τραγούδι έχει τη δική του ξεχωριστή υπόσταση. Επίσης, νομίζω ότι η ερμηνεία του Stanne είναι σεμιναριακή. Χωρίς καθαρά, δίχως goth επιρροές, αποτελούμενη μόνο από επιθετικότητα και μίσος, ερμηνεία δημιουργημένη για να κάνει ζημιά. Κάτι τελευταίο για το DD. Ακούω πολλά χρόνια melodeath και γενικότερα μουσική, δεν μπορώ να ονοματίσω ούτε ένα album που να συνδυάζει καλύτερα τη μελωδία με την επιθετικότητα του death metal.
ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΛΑ
Μη σας ξεγελάει ο τίτλος, τίποτα δεν ξεκίνησε το 2005 για τους Dark Tranquillity, αναφορά σε στίχο του γνωστότερου κομματιού τους είναι. Με σταθερή τη σύνθεσή τους και έχοντας βρει τη συνταγή της επιτυχίας τους, οι Σουηδοί μετά από αλλεπάλληλες συναυλίες σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, ετοιμάζονται για τον νέο τους δίσκο.
Ο Martin Brändström πλέον είναι έμπειρο μέλος της μπάντας και παρότι συνδράμει συνθετικά μόνο στα “The Endless Feed” και “Am I 1?”, o τρόπος με τον οποίο εντάσσει τα πλήκτρα στον δίσκο είναι αριστουργηματικός. Μη φανταστεί κάποιος ότι ακούγοντας το “Character” θα έρθει αντιμέτωπος με solos τύπου Jon Lord. Οι άξονες πάνω στους οποίους χρησιμοποιούνται είναι οι εξής. Α) Η λειτουργία τους ως ηχητικό χαλί στις κιθάρες προκειμένου να αναδειχθεί η συνδυασμένη με αγριότητα μελωδία που τις διέπει. Και Β) η δημιουργία μίας μοναδικής ατμόσφαιρας.
Με τον Sundin να σέρνει τον χορό, κιθαριστικά έχουμε ένα άρτιο album το οποίο – αν θυμάμαι καλά – δεν έχει ούτε ένα solo. Αυτή η πρόταση μπορεί να σταθεί ως αρνητικό χαρακτηριστικό, όμως, αν κάποιος είναι εξοικειωμένος με τη δουλειά των Σουηδών, θα συνειδητοποιήσει ότι ποτέ η μουσική τους δεν χαρακτηριζόταν από βιρτουόζικα solos – ή και solos γενικά. Τεχνικά για ακόμα μία φορά είναι αρτιότατοι, ενώ συνθετικά έχουμε μερικές εξαιρετικές εμπνεύσεις σαν αυτές που ακούμε στα “The New Build” και “Mind Matters“.
Μέσες άκρες αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος τραγουδιστής στη melodeath σκηνή
Δύο χρόνια αργότερα, οι Σουηδοί επιστρέφουν δισκογραφικά και με κάνουν να αναθεωρήσω, αφού τελικά το “Fiction” είναι το αγαπημένο μου album τους. Πατώντας πάνω στη λογική του “Character” το 2007 βρίσκει τους Dark Tranquillity με έναν δίσκο στις αποσκευές που εντός του ακούμε πολλές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μπάντας. Κομμάτια όπως τα “Misery’s Crown“, “The Lesser Faith“, “Icipher“, “Focus Shift“, “The Mundane and the Magic” και “Terminus (Where Death Is Most Alive)” γνωρίζουν αποθεωτική υποδοχή από το κοινό της μπάντας και συγχρόνως αρχίζουν να το γιγαντώνουν περαιτέρω.
Το όνομα του δίσκου μεταφράζεται σε φαντασία και παρερμηνεύοντας τον υπότιτλο του “Terminus” θα μπορούσαμε να χωρέσουμε την περιγραφή του σε μία φράση. “Εκεί που η φαντασία είναι πιο πραγματική από ποτέ”. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι το γεγονός ότι όλα τα στοιχεία της μακράς μέχρι τότε πορείας του συγκροτήματος – μιλάμε για την 8η κυκλοφορία τους – έχουν τοποθετηθεί στον δίσκο ακριβώς όσο πρέπει.
Tο 2013, οι Dark Tranquillity φτάνουν τον διψήφιο αριθμό κυκλοφοριών
Φυσικά, παρότι μιλάμε για έναν αψεγάδιαστο δίσκο που για να βγει θα έπρεπε όλα να έχουν λειτουργήσει τέλεια, δε γίνεται να μη γίνει ειδική μνεία στον frontman και ηγέτη του συγκροτήματος, Mikael Stanne. Μέσες άκρες αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος τραγουδιστής στη melodeath σκηνή. Και ένας από τους καλύτερους στο γενικότερο ακραίο χώρο. Καταφέρνει κάθε λέξη του να γίνεται εύκολα κατανοητή χωρίς να θυσιάζει την επιθετικότητα των φωνητικών. Επίσης πετυχαίνει κάτι που μόνο μεγάλοι ερμηνευτές έχουν κατορθώσει στο παρελθόν. Ενώνει τα αναρίθμητα στοιχεία του δίσκου και τα παρουσιάζει «καλύτερα» από ό,τι είναι.
Απόρροια αυτού του τρομερού δισκογραφικού σερί είναι και ένα από τα καλύτερα DVD metal μπαντών, του “Where Death Is Most Alive” της ζωντανής τους εμφάνισης στο Rolling Stone του Μιλάνο στις 31/10/2008.
ΟΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ & ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ ΤΩΝ DT
To “Fiction” αποτελεί το ύστατο κεφάλαιο για τον Michael Nicklasson και την τελευταία πράξη των Σουηδών στο “Studio Fredman”. Τη θέση του Michael έρχεται να πάρει ο Daniel Antonsson (ex-Soilwork) o οποίος από touring μέλος καθιερώνεται ως μόνιμο. Η αλλαγή όμως που θα στοιχίσει στους Dark Tranquillity είναι αυτή του παραγωγού, αφού πλέον στο booth βρίσκουμε τον Δανό Tue Madsen.
Έτσι, στις 24 Φεβρουαρίου του 2010 κυκλοφορεί η 9η δουλειά της μπάντας με τον τίτλο, “We Are The Void”. Σε μία πρώτη ακρόαση ακούγεται σαν ένας φτωχότερος συγγενής του “Character”. Αν αναλογιστούμε ότι ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου, το “Iridium” έχει γραφτεί στα ‘90s, καταλαβαίνουμε οι DT δε βρίσκονται στην καλύτερη τους περίοδο.
Όμως χάρη στο “Iridium” ξεδιπλώνεται ακόμα ένα ταλέντο του Niklas Sundin, αυτό των visual effects. O Niklas ήταν πάντα υπεύθυνος για οτιδήποτε αφορούσε την εικαστική προσέγγιση του σχήματος. Από τον σχεδιασμό του merch μέχρι τα visuals που συνοδεύουν το συγκρότημα στις εμφανίσεις του. Το εν λόγω video όμως σηματοδοτεί την παρθενική του σκηνοθετική απόπειρα για την μπάντα του. Ο Stanne όταν κλήθηκε να σχολιάσει το αποτέλεσμα, το χαρακτήρισε ως «συμπυκνωμένο δείγμα της παραφροσύνης και της ιδιοφυΐας που χαρακτηρίζει τον Niklas.».
To 2020 ο Niklas Sundin ανακοινώνει την αποχώρηση του από την μπάντα.
Εννέα χρόνια πριν, το 2013, οι Dark Tranquillity φτάνουν τον διψήφιο αριθμό κυκλοφοριών. Ο Daniel Antonsson δε θα μακροημερεύσει στην μπάντα και θα αποχωρήσει το ίδιο έτος. Τη θέση, σε επίπεδο studio θα καλύψει ο Martin Henriksson, ο οποίος επιστρέφει στο μπάσο μετά το “Projector”. Σε επίπεδο live, ο αδερφός του Peter Iwers των In Flames, Anders προσλαμβάνεται αρχικά ως touring member, πριν «προαχθεί» σε μόνιμο μέλος.
Το “Construct” – περί ου ο λόγος – μοιάζει σαν η μπάντα να έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Ο κρυστάλλινος ήχος του, μπορεί να ξεγελάσει κάποιον (με τον Jens Bogren δεν έχεις και άλλη επιλογή είναι η αλήθεια), όμως, για πρώτη φορά οι DT μοιάζουν να έχουν στερέψει από ιδέες. Συνολικά δε θα το χαρακτήριζα κακό album. Άλλωστε έχει μερικές εξαιρετικές στιγμές όπως τα “Uniformity”, “ What Only You Know” και “State of Trust”. Είναι εμφανής η προσπάθεια τους να παρουσιάσουν κάτι νέο, κάτι φρέσκο, ίσως και πιο απλό. Η οποία δεν στέφεται και με τόσο μεγάλη επιτυχία.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2016, οι Dark Tranquillity μπαίνουν στο studio για ηχογραφήσουν το 11ο τους album και για πρώτη φορά χωρίς τον Hans Martin Knut Henriksson στη σύνθεση τους. Ο Martin, μετά από 26 χρόνια κοινής πορείας με το συγκρότημα, αποφασίζει λόγω «της έλλειψης πάθους για τη μουσική» να αποχωρήσει. Η συνθετική του απουσία στο “Atoma” είναι εμφανής. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο δίσκος είναι η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στα κομμάτια του. Για παράδειγμα, το “Forward Momentum” είναι από τα καλύτερα κομμάτια της σταδιοδρομίας τους, ενώ τα “Our Proof of Life” και “Clearing Skies” αμφιβάλλω αν θα τα θυμούνται και οι ίδιοι σε πέντε χρόνια.
Πλέον, μοναδικό μέλος από την ίδρυση τους είναι ο Mikael Stanne
Δεν ξέρω αν θα χαρακτήριζα καλό ή κακό το “Atoma”. Για μία μπάντα όμως που είναι τριάντα χρόνια στο δρόμο και εξακολουθεί να δείχνει καρδιά & πάθος στις κυκλοφορίες της, θα το έλεγα τίμιο. Το σημαντικότερο από όλα, είναι ότι ήταν μία ένεση αδρεναλίνης στο σώμα των Dark Tranquillity.
Στις 22 Μαρτίου του 2020 – και όσοι έχετε διαβάσει το κείμενο έχετε καταλάβει πόσο με πόνεσε αυτή η εξέλιξη – ο Niklas Sundin ανακοινώνει την αποχώρηση του από την μπάντα. Στη δήλωση του θα αναφέρει ότι παρά το γεγονός πως παραιτείται από μουσικός των DT, δε θα εγκαταλείψει πλήρως την μπάντα και θα συνεχίσει να κάνει που πάντα απολάμβανε περισσότερο. Να επιμελείται το εικαστικό κομμάτι.
Οχτώ μήνες αργότερα, η τελευταία δουλειά των Σουηδών κυκλοφορεί υπό την επωνυμία, “Moment”. Κρίνοντας αντικειμενικά, η παραγωγή του Martin Brändström, η ποιότητα των συνθέσεων του συγκροτήματος, οι στίχοι του Stanne ακόμα και το artwork του Sundin, όλα βρίσκονται σε κορυφαίο επίπεδο.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον στους DT. Αυτό που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι ότι η παρουσία του Stanne είναι αρκετή για να τους κρατά ζωντανούς.
Ένα χρόνο αργότερα από την κυκλοφορία του, αποχωρούν από την μπάντα οι δύο Anders, o Jivarp και ο Iwers. Αυτό σηματοδοτεί και την «προαγωγή» του Stanne στο μοναδικό «εν DT» founding member της μπάντας. Επομένως, την Πέμπτη στη χώρα μας θα δούμε ένα line up που όμοιο του δεν έχουμε ξανακούσει. Μη σας αγχώνει, γιατί αυτοί που θα συνοδέψουν τους Stanne & Brändström, είναι στην κιθάρα, ο «πολύς» Christopher Amott (ex-Arch Enemy), στα τύμπανα, ο Joakim Strandberg-Nilsson των In Mourning, στην έτερη κιθάρα ο Johan Reinholdz, αυτός που έχει συνθέσει σχεδόν όλο το Moment και στο μπάσο ο Christian Jansson.
Υπάρχει και κάτι ακόμα, έχοντας δει τους Dark Tranquillity τρεις φορές μέχρι τώρα, με διάφορα line up, μπορώ να πω με ασφάλεια δύο πράγματα. Α) είναι από αυτές τις μπάντες που το επίπεδο τους είναι τόσο υψηλό που ακόμα και στην «κακή» τους ημέρα η απόδοση τους είναι εμπειρία ζωής. Β) Όσο υπάρχει ο Mikael Stanne στο μικρόφωνο (δεν ίδιος με τον Tony Curran;) δε χρειάζεται να μας αγχώνει απολύτως τίποτα αναφορικά με το μέλλον της μπάντας.