Η αλήθεια είναι πως μέχρι τα δεκαεπτά μου δεν είχα ακούσει φανατικά Rage Against the Machine. Αν εξαιρέσουμε φυσικά “Killing in the Name”. Ένα υπεργαλαξιακό hit poy έπαιζε ακόμα και στο τοπικό καφέ/Bar/Club/λουλουδάδικο λίγο πριν το λαϊκό πρόγραμμα που ξεκινούσε με Βέρτη.
Το μακρινό 2005, που λέτε, μπήκα σε μια μπάντα. Στην πρώτη πρόβα με πιάνει ο μπασίστας (ο Χρηστάρας με το όνομα) και μου λέει “Πιτσιρικά, την επόμενη φορά θα παίξουμε το “Bullet in the Head“ από τους θεούς“. Το απορημένο μου βλέμμα μαρτυρούσε απροκάλυπτα στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας την άγνοια που είχα για το συγκεκριμένο άσμα. “Ρε μικρέ, κάνε την χάρη στον εαυτό σου και άκου το ντεμπούτο των RATM” μου απάντησε ο Χρηστάρας. H απογοήτευση στη φωνή του ήταν φανερή.
Δύο μέρες μετά ήμουν σε δισκάδικο και αγόραζα το CD. Μία εβδομάδα αργότερα στην πρόβα φιλούσα το χέρι του Χρηστάρα ενώ τον ευχαριστούσα με όλη μου την ψυχή. Περιττό να αναφέρω ότι πλέον ήξερα όλο το “Bullet in your Head“ απ’ έξω και ανακατωτά. Το “RATM“ ήταν, είναι και μάλλον θα είναι ένα από τα καλύτερα albums που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ακόμα και αν διαφωνείς με το παραπάνω, στο επόμενο δε γίνεται να μη συμφωνείς. Ένα από τα καλύτερα (αν όχι το καλύτερο) ντεμπούτα όλων των εποχών, αδιαμφισβήτητα, είναι το RATM.
Έπιανες στα χέρια σου το album και εκεί που έλεγες “Τι ωραίο εξώφυλλο”. Μάθαινες ότι η φωτογραφία απαθανατίζει τον Thích Quang Duc τη στιγμή που αυτοπυρπολείται διαμαρτυρόμενος για την αντιμετώπιση των Βουδιστών από την κυβέρνηση του Νοτίου Βιετνάμ. Οι RATM σού έδειχναν, πριν καν τους ακούσεις, πως είναι μια από τις πιο πολιτικοποιημένες μπάντες της γενιάς τους. Σε λίγο θα πατούσες το play και τίποτα πια δεν θα ήταν ίδιο.
Ο Tom Morello με τον άκρως χαρακτηριστικό του ήχο, τις riffάρες που σου παίρνουν το μυαλό και τα καλλιτεχνικά solos του
Μπορείς να αδειάσεις ένα βουνό ταμπέλες για να εξηγήσεις την μουσική των Rage Against the Machine. Rock, Punk, Alternative Metal, Rap Metal ακόμα και Nu Metal και πάλι θα έχεις ξεχάσει να περιγράψεις τα μισά. Γιατί πολύ απλά και ξεκάθαρα η μουσική τους είναι RAGE AGAINST THE MACHINE. Όλα τα άλλα είναι γελοίες ταμπέλες που σου έχω πει δύο χιλιάδες φορές να μην βάζετε!
Tim Commerford και Brad Wilk συνθέτουν ένα από τα καλύτερα rhythm sections που έχουμε ακούσει ποτέ στη rock/metal μουσική σκηνή. Δημιουργούν την καλύτερη βάση για να έρθει να πατήσει ο Tom Morello με τον άκρως χαρακτηριστικό του ήχο. Riffάρες που σου παίρνουν το μυαλό και τα καλλιτεχνικά solos που σε χαζεύουν.
Και τέλος αυτός, ο μεγάλος, ο σπουδαίος Zack De La Rocha. Αν η εφηβική αντίδραση είχε πρόσωπο σίγουρα θα ήταν αυτό του Zack. Μία μικροφωνική οργισμένη rap επίθεση. Το απόλυτα ταιριαστό κομμάτι ενός παζλ που έμελλε να είναι από τα πλέον ξεχωριστά.
Πρώτο κομμάτι το “Bombtrack“ με κύριο θέμα την εξουσιαστική καταπίεση των “Δημοκρατικών Αρχών”. Ρε ‘σεις, ας πάρουμε ένα λεπτό όλοι και ας αναλογιστούμε πως ένας δίσκος που στο πρώτο του κομμάτι λέει “I warm my hands upon the flames of the flag“ έγινε τριπλά πλατινένιος στην Αμερική. Ας αναλογιστούμε λίγο το τι effect μπορεί να έχει σε κάποιον που το άκουσε το 1992. Σκεφτείτε λίγο το μυαλό (ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ) του έφηβου Χρηστάκη τι έπαθε. Τίποτα δεν έμοιαζε σαν αυτό. Δεν μπορούσα να το κατηγοριοποιήσω κάπου, ήταν πολύ απλά οι RATM οι οποίοι είχαν ξεκάθαρες προθέσεις από το πρώτο κομμάτι.
Το πρώτο album των Rage Against the Machine είναι κανονικό Best of
“Killing in the name“. Δεν υπάρχει “of” στο τέλος του τίτλου, απλά μας αρέσει να το λέμε. Fun fact: για να παίξει στο Αμερικάνικο ραδιόφωνο κόπηκαν 17 “F@ck you“ και περίπου ένα λεπτό διαρκείας. Οι στίχοι υπονοούν ότι κάποια μέλη του νομοθετικού σώματος της Αμερικής είναι επίσης μέλη της ΚΚΚ. Σοκάρεστε νομίζω. Δεν έχω να πω περισσότερα για το κομμάτι που έχουμε τραγουδήσει αναρίθμητες φορές όλοι μας.
Συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο. Μάλλον κανείς δεν τους έμαθε τι σημαίνει “Filler” ή δεν τους είπε “Μην βάλετε ρε τα καλύτερα σας σε ένα δίσκο…”. Αποφασίζουν λοπόν, τρίτο τους κομμάτι να είναι το “Take the Power Back“. Μπασοτύμπανο για αυχενικά, riffάρα και αθεράπευτο ξύλο. O Zach το προλόγιζε λέγοντας “The classroom is the last place to find the truth.”. ‘Ενα τραγούδι που επιτίθεται με όλη του την δύναμη στο American Dream και τους πιστούς του.
“Settle for Nothing“. Ναι, πάλι θα πιάσω τους στίχους. Μα “Α Jail cell is freedom from the pain in my home.”; Αυτό το τραγούδι με τη διαρκώς αυξανόμενη ένταση και τον έντονο πόνο, περιγράφει τη μάχη για επιβίωση στις φτωχογειτονιές. Οργή, αγνή ατόφια ηχογραφημένη οργή. Τι άλλο να πούμε;
Και η ήρθε η ώρα του ρε Χρηστάρα (όχι εμένα, στον bandmate αναφέρομαι). Επιτέλους θα γράψω δύο γραμμές για το αγαπημένο μου τραγούδι των Rage Against the Machine. “Bullet in the Head“, σε ευχαριστώ που υπάρχεις! Αρχικά (για να μην λέτε πως σας έχω ζαλίσει με τους στίχους), το κομμάτι έχει ένα από τα καλύτερα solos που έχει γράψει ο Tom Morello. Κατά δεύτερον το groove που παίζει ο Brad Wilk είναι αδιανόητο. Ένα τραγούδι σκέτη επίθεση, με δεύτερο μέρος και κλείσιμο από άλλο πλανήτη. Το κομμάτι που μας προσέφερε μία από τις καλύτερες ζωντανές εκτελέσεις ever. Χέστε τους στίχους, καταλαβαίνετε όλοι τι λένε!
Tom, με έχεις κουράσει. Δεν ξέρω ποιο solo σου να διαλέξω για αγαπημένο μου
Maynard αδερφέ μου! Έλα λίγο πιο κοντά να τζαμάρουμε το “Know Your Enemy” και να παλέψουμε το σύστημα παρεούλα. θα παίξεις και για τους Tool μωρέ, μην φοβάσαι. Πέρνα μία βόλτα πρώτα από εδώ να τα ρημάξεις όλα (ΑΛΛΟ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ) στο Bridge. Βάλε ένα λιθαράκι και εσύ, εδώ γράφουμε ένα έπος, μην κολλάς. Α και που ΄σαι Tom. Συγγνώμη που βιάστηκα πριν και εδώ το solo σου είναι ένα ατόφιο αριστούργημα. Με έχεις κουράσει, δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ό,τι παίζεις είναι ένα και ένα. Συγχώρα μου τον ενικό, τόσες ώρες έχουμε περάσει μαζί…
Α και που ΄σαι Tom; Συγγνώμη που βιάστηκα πριν και εδώ το solo σου είναι ένα ατόφιο αριστούργημα. Με έχεις κουράσει, δεν ξέρω τι να διαλέξω. Ό,τι παίζεις είναι ένα και ένα. Συγχώρα μου τον ενικό, τόσες ώρες έχουμε περάσει μαζί.
“Wake up“. Ναι, ο Tom Morello αγαπάει τον Jimmy Page, ναι το ρυθμικό της κιθάρας στην αρχή είναι σκέτο “Kashmir“. Και καλά κάνει, δεν υπάρχει παρθενογένεση. Από εκεί και πέρα άλλος ένας μύθος, άλλη μια riff-άρα, άλλο ένα κομμάτι που δεν υπάρχει. Το κλείσιμο σού κάνει τον εγκέφαλο σούπα. Τι δεν με ρωτήσατε γιατί τα γράφω μόνος μου; Δεν με ρωτήσατε ποιο είναι το δεύτερο αγαπημένο μου κομμάτι των Rage Against the Machine και η απάντηση στην ερώτηση που δεν έγινε ποτέ βρίσκεται παρακάτω.
“Fistful of Steel“. Παιδιά μου όμορφα. Αυτό το riff που μας χαρίζει ο Morello στην αρχή το είχε γράψει όταν τον είχαν απαγάγει εξωγήινοι από τον Alpha του Κενταύρου (υπάρχει και άλλος Alpha, χρειαζόταν διευκρίνιση) και του έδωσαν να φάει χαλασμένα διαστημικά μανιτάρια. Δύο πριν το τέλος και ο μεγάλος και τριαντατριάχρονος πλέον, Χρηστάκης, που είπε να γράψει ένα ρημάδι αφιέρωμα και το έχει καταντήσει αποδομημένο review, κοντεύει να πάθει αυχενικό.
Πόσες φορές ακόμα πρέπει να πω ότι αυτό το άλμπουμ είναι εμπειρία ζωής;
Φέρτε πίσω τα νιάτα μου και μια μπύρα ρε! Τι αλμπουμάρα ξαναζώ; Ναι ρε, “ξαναζώ” έγραψα στην προηγούμενη πρόταση! Πόσες φορές ακόμα θα σας πω ότι ένα καλό άλμπουμ είναι εμπειρία ζωής; Πολλές μάλλον. Γιατί γράφω πολύ και γιατί δεν μπορείτε να μου γράψετε “ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΑΜΕ”.
Θέλετε να πω πως ο δίσκος έχει αδύναμο κομμάτι; Δεν έχει! Yeah, what about that, sucker? όπως λέει και ένας σοφός ποιητης του λαού στο “Township Rebellion“ το οποίο έχει ένα ρεφρέν που βιδώνεται μες τον εγκέφαλο και βγαίνει μαζί με τα 21 γραμμάρια της ψυχής όταν πεθάνεις. Όσοι το έχετε ακούσει έστω μια φορά θα χάσετε 21.4 γραμμάρια σας το εγγυώμαι. Οπότε φάτε, στο τέλος μας θα δείχνουμε συλφίδες!
Εκτός από εμάς τελειώνει και το άλμπουμ με το χιλιοακουσμένο “Freedom“. Το πιο ταιριαστό κλείσιμο ενός ντεμπούτου που είναι ατόφιο best of. ΄Αλλο ένα κομμάτι που πατάει δισκογραφίες ολόκληρες. “Anger is gift“ και ξύλο. Όλα τέλεια, μία αδιανόητη κομματάρα με το τέλος του να ξεχειλίζει θυμό. Το κέρατο μου το τράγιο! Γιατί δεν τους έχω δει ποτέ ζωντανά; Μισό να αλλάξω παράγραφο, να σας πω τον πόνο μου. Ναι, με αυτές πληρώνομαι. Έχετε πρόβλημα;
Έχει φτάσει 2022 και αποφάσισαν να ξαναπαίξουν. Και θα επισκέπτονταν την Ευρώπη λέει, και ο Χρήστος είπε μέσα του “ΝΑΙ ΡΕ, ΝΑΙ! Θα σπάσω τους κουμπαράδες, θα ζητήσω δανεικά, θα κάνω τα πάντα. ΠΡΕΠΕΙ να δω την καλύτερη μπάντα του γνωστού σύμπαντος ζωντανά!“. Και η περιοδεία στην Ευρώπη ακυρώθηκε. Και πήρε αναβολή το όνειρο. Αλλά δεν πειράζει ρε Rage, δεν πειράζει. Σας αγαπάω και έτσι.
Σαν σήμερα, το 1992, οι Rage Against the Machine κυκλοφόρησαν ένα μνημείο
Σαν σήμερα το μακρινό 1992 οι Rage Against the Machine κυκλοφόρησαν το πρώτο και ομώνυμο τους album… Έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Ένα δίσκο που θα έπρεπε να διδάσκεται στην τρίτη λυκείου. Ένα πραγματικό αριστούργημα.
Αν μία στο εκατομμύριο, δεν τον έχετε ακούσει, κάντε την χάρη στον εαυτό σας. Οι υπόλοιποι ξαναβάλτε το στο τέρμα και ευχηθείτε του χρόνια πολλά. Έφτασε και αυτό τριάντα!